Diofantos
Diofantos, najsłynniejszy algebraik grecki, żył między okiem 200 a 250 (wedle niektórych historyków między 300 a 400 r. Bliższych szczegółów z jego życia historia nam nie przekazała.
Diofantos jest autorem dzieła Arytmetyki ksiąg 13. Zachowało się tylko sześć ksiąg, pozostałe zginęły prawdopodobnie w ciągu X I XI stulecia. O tym, że całość składała się z 13 części, wiemy z przedmowy autora, w której wyjaśnia cel swego dzieła. Jest nim zaznajomienie czytelnika z zasadami arytmetyki oraz z teorią równań ilustrowaną rozwiązaniem odpowiednio dobranych zadań.
Treść dzieła nie tworzy systematycznej całości, natomiast analogiczne problemy są łączone w pewne grupy. Słowo arithmos oznacza u Diofantosa liczbę całkowitą i dodatnią. W zagadnieniach jednak przyjmuje autor rozwiązanie ułamkowe, ale tylko dodatnie.
Diofantos omawia równania oznaczone i nieoznaczone stopnia pierwszego i drugiego oraz układy równań. Wyrazy równania nazywa eidos - łacińskie species, stąd we Wczesnym średniowieczu utarła się dla algebry często używana nazwa arithmetica i speciosa.
Rozmaitość stosowanych przez Diofantosa sposobów rozwiązywania równań przedstawia niedoścignione wprost wirtuozostwo I rachunku; trudno jednak ująć te sposoby w jakiś ustalony system. Fakt ten jest wynikiem braku zmysłu spekulatywnego u Diofantosa, który jednak z drugiej strony wykazał w swym dziele niezwykły talent wynajdywania nowych dróg doprowadzających do rozwiązania poszczególnych zagadnień. Tymi nowymi drogami przeprowadza umiejętnie czytelnika przez labirynt najzawilszych zadań algebraicznych.
Diofantos pierwszy wprowadził pewne skróty dla wyrażeń algebraicznych, przez co stał się prekursorem nowożytnej algebry znaków i symboli.
Wartość dzieła Diofantosa nie została należycie oceniona i w starożytności ani w średniowieczu; twórca jego bowiem przerósł swą epokę. Dopiero pełnia rozwoju matematyki nowożytnej umożliwiła sprawiedliwą ocenę tego ostatniego wielkiego matematyka greckiego, którego dzieło uznali za godne studiowania najwięksi uczeni nowożytni.