Kepler
Jan Kepler, matematyk i astronom niemiecki, którego działalność przypadła na niespokojny okres wojny trzydziestoletniej, urodził się w Witemberdze w roku 1571 w ubogiej rodzinie protestanckiej. Mimo ciężkich warunków rozpoczął w roku 1589 swe studia w Tübingen; studiował zrazu teologię, potem zaczął zajmować się astronomią, stając się wielkim zwolennikiem teorii Kopernika - oczywiście potajemnie, gdyż i w protestanckich Niemczech głoszenie zasad systemu heliocentrycznego było zakazane. W roku 1591 otrzymał Kepler stopień magistra, a w roku 1594 porzuciwszy teologię został nauczycielem matematyki w Grazu.
Dalszy ciąg życia Keplera - to ciągła tułaczka, w czasie której znalazł się w roku 1599 w Pradze na dworze cesarza Rudolfa w charakterze "cesarskiego matematyka". Tu spotyka się z powołanym również przez cesarza astronomem duńskim Tycho de Brahe (1546-1601). Obserwacje tego astronoma ujął Kepler w formę matematyczną, tworząc tym samym podstawy tzw. mechaniki niebios.
Pobyt Keplera w Pradze był w ogóle okresem wytężonej i owocnej pracy naukowej - mimo ciężkich warunków, w jakich żył. W roku 1612 przeniósł się Kepler do Linzu, ostatni zaś okres swego życia przeżył w charakterze astrologa u boku Wallensteina, jednego z bohaterów wojny trzydziestoletniej. Życie obozowe nie odpowiadało Keplerowi, wzmagająca się zaś nędza - ta nieodłączna towarzyszka jego doli - uniemożliwiała mu pracę naukową. Zmarł w Ratyzbonie podczas jednej ze swych licznych podróży.
Oprócz wiekopomnego odkrycia praw ruchów ciał niebieskich (prawa Keplera) wprowadził Kepler i udowodnił wiele innych ważnych twierdzeń matematycznych. Niektóre rozdziały jego dzieł: Harmonices mundi libri V oraz Mysterium cosmographicum - "Harmonii świata ksiąg pięcioro" oraz "Tajemnica wszechświata" poświęcone są zagadnieniom matematycznym. Omawia tu autor teorię wielokątów gwiaździstych, rozszerzając swe rozważania na utwory przestrzenne w związku z wielościanami foremnymi i półforemnymi. Szczególnie ciekawe jest ujęcie problemu "parkietowania" za pomocą zestawień wielokątów różnego rodzaju; autor podaje cały szereg usystematyzowanych kombinacyj.
Najważniejszym dziełem Keplera jest Nova stereometria doliorum vinariorum - "Nowe mierzenie pojemności beczek winnych" - pierwsze po Archimedesie dzieło, w którym omówione są własności brył obrotowych oraz podane podstawy geometrycznej teorii maksimum i minimum. Punktem wyjścia tych rozważań było spostrzeżenie uczynione przez Keplera podczas winobrania w Linzu, na podstawie którego stwierdził, że kształt beczek winnych obowiązujący w Austrii pozwalał na osiągnięcie maksimum pojemności przy danej ilości materiału drzewnego.
Cechą tego wielkiego uczonego, obejmującego swą genialną myślą szerokie horyzonty, był entuzjastyczny stosunek do nowych odkryć naukowych, pozbawiony śladów jakiejkolwiek zawiści. Świadczy o tym radosne przyjęcie odkryć Kopernika, Galileusza oraz stosunek do wynalazku logarytmów, niechętnie na ogół przyjętych przez starszą generację matematyków.